Vanochtend plofte het 629 pagina’s tellende boek “Toen wij van Rotterdam vertrokken” van Vic van de Reijt op de mat: toen wij van Rotterdam vertrokken. De 20e eeuw in +400 Nederlandstalige liedteksten.
Ik maakte het pakje enthousiast open en de tranen biggelden al over mijn wangen bij het lezen van de eerste zin van de inleiding: “Het is nauwelijks meer voor te stellen, maar er is een tijd geweest dat het hardop zingen van Nederlandstalige liedjes buitengewoon ordinair gevonden werd.”
En wanneer was dat? Precies, de jaren 60 en 70, mijn jeugd. Nederlandse artiesten en popgroepen zongen bijna zonder uitzondering in het Engels. Nederlandstalige muziek was voor de tokkies en de bejaarden.
Op de jaarlijkse zomervakantie op de camping in Blanes in de jaren 70 zongen onze Spaanse vrienden ’s avonds vaak enthousiast Spaanse liederen tot onze oren ervan toeterden. Tot ze op een keer aan mij en mijn jeugdvriend vroegen “zing eens een Nederlands liedje?” Het bleef heel erg lang stil. Wij konden niets anders bedenken dan Sinterklaasliedjes of kleuterliedjes. Voor andere bestaande Nederlandstalige muziek schaamden wij ons. Ik geloof dat we uiteindelijk met het schaamrood op onze kaken nog “Potje met vet” hebben gezongen.
Het was de tijd dat de voetbalsupporters van het Nederlands Elftal de zin “Hup Holland Hup, laat de leeuw niet in zijn hempje staan” eindeloos herhaalden. Geloof het of niet, niemand kende de 2e regel “trek het beestje geen pantoffels aan”.
Onze ouders hadden bij verjaardagen nog uit volle borst talloze liederen gezongen. Drie maal drie is negen, ieder zingt zijn eigen lied. Door de grammofoonplaat, de Radio en de TV werd het gezongen lied verdrongen. Waar in andere landen zoals Engeland, Ierland en Schotland de zang-traditie bewaard bleef, werd hier onze liedjes-traditie massaal overboord gekiept.
Gelukkig heeft er een heropleving plaatsgevonden, en oa door dit soort boeken kunnen de Nederlanders weer samen zingen in hun eigen taal, al blijft de kennis van de teksten erg mager, op de refreinen na :-).
De leidjes van Acda en de Munnick, Nielson, Nick en Simon etc. zijn bij iedereen bekend tegenwoordig.
En in de hedendaagse popmuziek is zingen in het Nederlands heel normaal tegenwoordig. Smartlappenkoren zijn als paddenstoelen uit de grond geschoten.
Dus zingt allen samen in het Nederlands, liefst niet in een koor, maar gewoon omdat het gezellig is :-)
Geef een reactie