Vanochtend plofte het 629 pagina’s tellende boek “Toen wij van Rotterdam vertrokken” van Vic van de Reijt op de mat: toen wij van Rotterdam vertrokken. De 20e eeuw in +400 Nederlandstalige liedteksten.
Ik maakte het pakje enthousiast open en de tranen biggelden al over mijn wangen bij het lezen van de eerste zin van de inleiding: “Het is nauwelijks meer voor te stellen, maar er is een tijd geweest dat het hardop zingen van Nederlandstalige liedjes buitengewoon ordinair gevonden werd.”
En wanneer was dat? Precies, de jaren 60 en 70, mijn jeugd. Nederlandse artiesten en popgroepen zongen bijna zonder uitzondering in het Engels.
Op de jaarlijkse zomervakantie op de camping in Blanes in de jaren 70 zongen onze Spaanse vrienden ’s avonds vaak enthousiast tot onze oren ervan toeterden. Toen ze op een keer aan mij en mijn jeugdvriend vroegen “zing eens een Nederlands liedje?” bleef het heel lang stil. Wij konden niets anders bedenken dan Kinderliedjes of Sinterklaasliedjes. Voor andere bestaande Nederlandstalige liedjes schaamden wij ons. Ik geloof dat we uiteindelijk nog “Potje met vet” hebben gezongen met het schaamrood op onze kaken.
Het was de tijd dat de voetbalsupporters van het Nederlands Elftal de zin “Hup Holland Hup, laat de leeuw niet in zijn hempje staan” eindeloos herhaalden. Geloof het of niet, niemand kende de 2e regel “trek het beestje geen pantoffels aan”.
Onze ouders hadden bij verjaardagen nog uit volle borst talloze liederen gezongen. Door de grammofoonplaat, de Radio en de TV werd het gezongen lied verdrongen. Waar in andere landen zoals Engeland, Ierland en Schotland de zang-traditie bewaard bleef, werd hier onze liedjes-traditie massaal overboord gekiept.
Gelukkig heeft er een heropleving plaatsgevonden, en oa door dit soort boeken kunnen de Nederlanders weer samen zingen in hun eigen taal, al blijft de kennis van de teksten erg mager, op de refreinen na :-).
Dus zingt allen samen in het Nederlands, niet in een koor, maar gewoon omdat het gezellig is :-)
Geef een antwoord